iddy eba
JF-Expert Member
- Aug 28, 2015
- 573
- 1,171
RIWAYA.............ANGAMIZO
MWANDISHI.....HALFANI A. SUDY
SIMU..................0757 633010
SEHEMU YA KWANZA
...
Ilikuwa jumatatu tulivu sana katika mitaa ya
Arusha nchini Tanzania.
Siku iliyoanza kwa manyunyu ya mvua na radi
kidogo katika Jiji la Arusha. Kutokana na
manyunyu hayo ya mvua, hali ya ubaridi
iliongezeka katika jiji la Arusha. Baridi
iliyowafanya watu wengi kuyakumbuka makoti
yao na kuyatia mwilini.
Siku hiyo ilikuwa ya furaha sana kwa Abdul
Washiro, ilikuwa siku ambayo alikuwa anatimiza
ndoto kubwa sana katika maisha yake.
Alichaguliwa kujiunga na chuo cha Udaktari wa
Binadamu Jijini Arusha. Na jumatatu hiyo ndio
Ilikuwa siku yake ya kuripoti pale chuoni.
Abdul alikuwa na furaha sana. Hata ile hali ya
baridi haikumchukiza kabisa. Hakuwa anaihisi
baridi kabisa. Mawazo yake yote yalikuwa juu ya
kutimiza ndoto hii kubwa sana katika maisha
yake.
Wanafunzi wote wa mwaka wa kwanza
walikusanyika katika ukumbi wa Chuo kwa ajiri
ya usajiri. Walikuwa wanafunzi wengi sana. Toka
mikoa mbali mbali Tanzania, waliokwenda jijini
Arusha kuisaka elimu.
Baada ya maelezo ya awali ya utambulisho toka
uongozi wa chuo, pale ukumbini, sasa ulifika
muda wa kupanga foleni ili usajiri uanze.
Kila mtu alikuwa anagombea nafasi ya kukaa
mbele ili angalau asisote sana kwenye foleni.
Ilikuwa ni fujo sana !
Abdul alikaa kwenye kiti cha plastiki akiangalia
vurugu zile. Hakuwa na wasiwasi wowote, alijua
maadamu amechaguliwa kujiunga na Chuo kile,
basi atasajiriwa tu.
Baada ya fujo kutulia, Abdul naye alienda
kujiunga kwenye foleni. Alikuwa mtu wa mwisho
katika foleni ile ya usajiri.
Alikaa kwenye foleni huku akiwaza safari yake ya
elimu ilipotokea.
*************
Abdul aliwaza jinsi alivyosoma kwa shida shule
ya Sekondari Bagamoyo. Wazazi wake hawakuwa
na uwezo wa kumsomesha. Hivyo alipata shida
sana kupata mtu mwenye moyo wa
kumsomesha. Ilibidi mchana asome sana, ili jioni
afanye biashara ndogondogo ya kuuza karanga ili
aweze kupata hela ya mahitaji madogomadogo
ya shule.
Baba yake Abdul alikuwa mvuvi . Lakini pesa
akizopata kutokana na kazi yake ya uvuvi
zilitosha kuilisha familia yake tu. Hii ilitokana na
Mzee Washiro kuwa na familia kubwa ya watoto
saba.
Mama yake hakuwa na kazi zaidi ya kuchuuza
samaki mtaani, samaki wa mumewe. Inamaana
ilikuwa sawa na kusema, baba na mama yake
Abdul walikuwa wanafanya biashara moja. Baba
anavua samaki, tena kwa zana dhaifu za uvuvi na
mama anawauza kwa kuwachuuza mtaani.
Katika watoto wote saba wa baba na mama
Abdul. Abdul pekee ndio alikuwa anasoma shule.
Wengine wote hawakutaka hata kusikia neno
shule. Hawakuona umuhimu wa shule. Waliona
kaka yao akivyoteseka kwa ajiri ya kusoma.
Kupata sare, madaftari na michango
midogomidogo ilikuwa shida.
Nduguze Abdul wote walikuwa wanashinda pwani
wakijitafutia ridhiki. Hata hivyo hawakuwa
wanapata ridhiki ya kutosha.
Pamoja na shida zote hizo, Abdul alijitahidi sana
katika masomo ili afanikiwe, na kuisaidia familia
yake iliyotopea katika dimbwi la umaskini.
Ukweli alikuwa anafanya vizuri sana darasani.
Siku zote alikuwa anaamini elimu ndio mkombozi
wake. Elimu ndio silaha pekee ya kuishika kwa
maskini kama yeye.
Na aliishika kweli elimu.
Mungu hamtupi mja wake ! Alifanikiwa kumaliza
kidato cha nne pale shule ya Sekondari
Bagamoyo, na kufaulu vizuri sana.
Abdul alichaguliwa kujiunga na masomo ya kidato
cha tano katika shule ya Sekondari Ndanda.
Pamoja na kuijua thamani ya elimu, lakini
alipofaulu, Abdul pia aliitambua thamani ya pesa.
Alijua kwamba kumbe pesa na elimu vilikuwa
vinaenda sambamba.
Abdul hakuwa na pesa kabisa ya kuweza
kumpeleka shule.
Kwanza nauli kutoka Bagamoyo hadi Mtwara,
mkoa iliyopo shule hiyo Ilikuwa mtihani.
Hapo hujajumuisha pesa ya ada pamoja na vitu
vingine vya shule.
Ndoto yake ya kusoma Abdul ilikomea hapo.
Alihisi hawezi tena kuendelea na kusoma.
Hata wazazi wake walimwambia hivyo!
Baba yake alikuwa na jukumu zito la kuhakikisha
familia inakula, familia inatibiwa, familia inavaa
pia . Hakuwa na kipato cha kutosha
kumuwezesha Abdul kwenda Mtwara kusoma.
Abdul alikuwa na akiba ya shilingi elfu kumi
iliyotokana na biashara zake za kuuza karanga
jioni.
Kumbuka Abdul ndiye alikuwa mkubwa katika
familia hii. Alikuwa na ndugu sita nyuma yake,
wote wakimwangalia yeye.
Aliamua kuzifuta kabisa fikra za kukata tamaa.
Aliamini kukata tamaa ni dhambi kubwa sana
katika maisha.
Aliyakumbuka vizuri maneno ya Mwalimu wake
wa Kiswahili wakati anasoma pale Bagamoyo
sekondari.
"Usipende kukata tamaa ukiwa bado unaishi,
pambana hadi pumzi yako ya mwisho, hakuna
linaloshindakana chini ya jua".
Maneno hayo ya mwalimu wake yalijirudia katika
kichwa chake.
Aliapa lazima asome kwa njia yoyote ile.
Alikuwa anajiona mwenye wajibu wa baadae
kuwasaidia wazazi wake. Kusaidia ndugu zake
pia.
"Lazima nisome !"
**********
Alihisi maneno hayo anayesema polepole maneno
hayo. Haikuwa hivyo, yalisikiwa na mtu aliyekuwa
mbele yake katika foleni ile ndefu ya usajiri.
"Unaonekana una mawazo sana kaka" Sauti
nyororo ya dada aliyekuwa mbele ya Abdul
ilipenya kwenye masikio yake.
"Hapana, sina mawazo dada"
"Mbona unaongea peke yako sasa ?"
Hakujibu.
"Naitwa Mayasa"
"Naitwa Abdul"
"Tunaweza kuonana baadae sehemu tofauti na
hapa?"
"Bila shaka"
Walibadirishana namba zao za simu palepale
kwenye foleni.
Zoezi la usajiri lilichukuwa saa zipatazo tano.
Hatimaye Abdul akasajiriwa kama mwanafunzi
wa udaktari katika chuo cha udaktari Arusha.
Kuwa Daktari ilikuwa ndoto yake ya siku nyingi
sana. Alikuwa anajua masomo ya msingi ili awe
Daktari.
Alikazana sana katika masomo hayo. Alijitahidi
sana katika somo la Kemia. Alijitahidi sana katika
somo la Fizikia, na alijitahidi pia katika somo la
Baiolojia.
Alifanikiwa kupata A katika masomo hayo matatu
pale Bagamoyo Sekondari.
Alikuwa anapenda awe daktari ili aje kusaidia
wananchi maskini wanaoteseka kwa kukosa pesa
za matibabu.
Siku zote alikuwa anajisemea mwenyewe. "Mimi
ndiye daktari pekee nitakayekuwa mkombozi kwa
maskini wote wanaoteseka kwa maradhi mbali
mbali kwa kukosa pesa za matibabu"
Baada ya kusajiriwa, Abdul alienda katika Hosteli
za chuo kupumzika.
Alijilaza kitandani huku akikumbuka misukosuko
ya safari yake ya elimu. Alikumbuka alivyoteseka
kipindi kile anatafuta hela ya ada pamoja na ya
matumizi ili aende kusoma shule ya Sekondari
Ndanda.
Alienda kuomba serikalini lakini hawakumuelewa.
Alienda kuomba kwa Mbunge wake naye
hakumuelewa . Hakupata hela ya ada, hakupata
hela ya nauli.
Bado alikuwa na elfu kumi ndani, chini ya mto
wake wa kulalia.
Ilikuwa bado wiki moja ili shule ifunguliwe. Na
Abdul akaanze kidato cha tano. Sasa ndoto yake
ilikuwa inaanza kuyeyuka. Hakuwa na njia ya
mkato ya kumpeleka shule.
" Si ruhusa kukata tamaa katika maisha ukiwa
bado unaishi.."
Kauli ya mwalimu wake ilijirudia tena katika
kichwa chake.
"Sasa kwanini mimi naruhusu kukata tamaa
nikiwa bado ninaishi. Tena na afya tele.
Haiwezekani !
Lazima niende Mtwara nikasome "
Usiku wa siku ile alipata wazo. Wazo ambalo
lilipewa baraka na kichwa chake.
Aliamua kwenda Mtwara kwa miguu! Alikuwa
ameamua hivyo!
Usiku ule ule aliweka vitu vyake vyote sawa.
Tayari kwa safari.
Asubuhi aliwaambia wazazi wake.
"Baba na Mama mimi leo naenda shule "
"Umepata ada mwanangu ?" Mama yake
alimuuliza kwa sauti yake ya upole.
" Hapana"
"Sasa utaenda vipi shule ?" Baba yake alimuuliiza
nae.
" Kwa miguu"
"Miguu ?"
"Ndio wazazi wangu. Lazima niende Mtwara
kusoma. Na nimeamua kwenda Mtwara kwa
miguu !"
Alisema akiwa anajiamini sana.
"Hivi Abdul unaujua umbali wa Mtwara kutoka
hapa ?"
"Siujui, lakini nitafika !"
"Ni mbali sana Mtwara, huwezi kwenda kwa
miguu Abdul !" Mama yake alimwambia kwa sauti
yake ya upole.
"Nimeshafunga kila kitu changu. Ilibaki kuwaaga
nyinyi na ndugu zangu. Nakubali Mtwara ni mbali.
Lakini bila elimu safari yetu ya kuelekea kwenye
mafanikio inazidi kuwa mbali. Bora niumie kwa
kutembea kwa miguu kuisaka elimu. Kuliko
kuumia kwa umaskini huu uliotukuka!.
Umaskini umeweka kambi nyumbani kwetu.
Hautaki kutuacha hata kidogo. Na kitu pekee
kinachoweza kuufukuza umaskini huu kipo
Mtwara.
Lazima niende Mtwara ! "
"Tufanye utaenda Mtwara kwa miguu. Je hela ya
ada utaitoa wapi?" Baba alimtupia swali zito.
Alifikiria kidogo akajibu.
"Nitajua huko huko Mtwara. Lakini lazima nifike
Mtwara kwanza. Mambo mengine yatajijibu huko
huko."
Wazazi wake hawakuwa na jinsi. Walimruhusu
aende Mtwara !
Mama yake alikuwa analia machozi kwa
kumuonea huruma Abdul. Baba yake alikuwa
anamhurumia pia.
Abdul alikuwa jasiri na imara katika msimamo
wake. Alidhamiria kwenda kusoma Mtwara kwa
njia yoyote ile !
Baba aliwaita ndugu zake wote. Akawaambia juu
ya safari ya Abdul ya kwenda shuleni Mtwara,
tena kwa miguu !
Ndugu zake wote walisikitika sana. Kila mmoja
aliingia ndani na kutoa akiba aliyojiwekea na
kumpa.
Abdul alianza safari yake ya kutoka Bagamoyo
kwenda Mtwara akiwa na elfu ishirini tu.
Familia nzima aliiacha kwenye majonzi makuu.
Hakujari !
Hakusikitika !
Alidhamiria kwenda kusoma. Alidhamiria kweli
kwenda Mtwara kwa miguu !
*****************
Abdul alikuwa katikati ya mawazo, simu yake
iliita.
Aliangalia kwenye kioo cha simu yake, alikuwa
Mayasa !
Aliipokea na kuanza kumsikiliza.
"Hallo"
"Mambo Abdul "
"Safi Mayasa, nambie"
"Nipo tu, nilikuwa na ombi moja Abdul "
"Nakusikiliza"
"Naomba nikualike chakula cha usiku leo"
"Haina shida, wapi ?"
"Tukutane Tengeru hoteli saa mbili usiku"
"Sawa Mayasa "
"Sawa baadae"
Simu ikakatwa.
Alipoambiwa habari ya chakula cha usiku.
Alikumbuka kitu.
Alimkumbuka Raiya.
Mwanamke aliyesoma nae shule ya Msingi kule
Bagamoyo, na kuja kukutana nae kama bahati
jijini Dar es salaam. Alikutana nae kama bahati
siku ile anatembea kutoka Bagamoyo kuelekea
Mtwara kwa miguu.
Siku ile alitembea kweli kwa miguu kutoka
Bagamoyo hadi Dar es salaam. Alipofika Mwenge
ndipo alipokutana na Raiya akiwa anauza duka la
simu pale Mwenge.
Ni Raiya ndiye aliyemuona na kumwita Abdul.
"Mambo Abdul?"
"Safi Raiya, za siku ?"
"Nzuri, vipi mbona na begi mkononi, unaenda
wapi ?"
"Mtwara "
"Mtwara utapata gari sahivi. Saa saba hii
Abdul ?"
"Naenda kwa miguu "
"Miguu ?!!!"
"Ndiyo Raiya"
Abdul alimsimulia kila kitu Raiya kuhusu maisha
yake.
Alivyofika mwisho aliukuta uso wa Raiya
hautamaniki.
Umelowa kwa machozi. Alimuonea huruma, na
kuahidi kumsaidia.
"Ngoja nikupe hela hii ukapumzike Hotelini.
Halafu kesho nitakusafirisha Mtwara. Na pesa ya
ada nitakupa"
"Ahsante sana Raiya yaani sijui nikushukuru vipi
dada yangu."
"Jioni nikifunga hapa nitakupigia simu tukapate
chakula cha usiku sehemu"
"Sina simu Raiya"
Raiya alitoa simu moja iliyokuwa kwenye droo
pale dukani na kumkabidhi. Kwa siku ile alimuona
Raiya Mungu mtu. Alienda kutafuta chumba cha
kupumzika. Kebby hoteli lilikuwa jibu lake.
Akaingia ndani na kukaa kitandani. Aliitoa ile
simu aliyopewa na Raiya na kuichaji
Kebby hotel ilikuwa hoteli nzuri ya kisasa yenye
gharama nafuu iliyokuwa Kijitonyama. Ilikuwa na
kila kitu ndani. Kwa Abdul Ilikuwa ni mara yake
ya kwanza kulala kwenye hoteli kubwa kama ile.
Siku ile ilikuwa ni moja ya siku aliyokuwa na
furaha sana. Ndoto yake ya kusoma ilikuwa
inaenda kutimia. Tena inatimizwa na mtu
ambaye hakutegemea kabisa. Kweli usimdharau
mtu yeyote duniani. Ingawa yeye na Raiya
hawakuwa marafiki kipindi wanasoma, lakini
walikuwa wanaheshimiana sana. Heshima ile bila
shaka ilimpa moyo Raiya wa kumsaidia leo hii.
Saa moja kamili walikutana na Raiya pale Kebby
hoteli. Kulikuwa na mgahawa mzuri wa kisasa
mbele ya hoteli ile. Walikaa na kupata chakula
cha usiku.
Wakati wanakula waliongea mambo mengi sana
na Raiya.
Raiya alimsimulia mambo mengi sana Abdul
kuhusu maisha yake. Kumbe kwa sasa Raiya
alikuwa mke wa mtu. Alimsimulia mateso
aliyokuwa anayapata toka kwa mumewe.
Mumewe hakuwa anampa vizuri haki yake ya
ndoa .
" Sasa Abdul mimi nitakupa hela"
"Nitashukuru sana yaani dada yangu"
"Lakini kwa sharti moja tu"
"Nipo tayari kufuata sharti lolote Raiya"
"Kweli ?"
"Kweli nakwambia"
"Nitakupa shilingi laki tano leo. Na nitakuwa
nakutumia matumizi kila utakapohitaji. Lakini
naomba twende chumbani ukaniridhishe Abdul.
Ukaupe nafuu moyo wangu.
Ukanipe vile nilivyovikosa tangu niolewe na
mume wangu."
Na tutakuwa tunafanya hivyo kila nitakapokuwa
nahitaji !
Abdul alipigwa na butwaa. Kwanza hakutegemea
kupata msaada mkubwa kama ule kutoka kwa
Raiya. Ulikuwa msaada mkubwa uliokuja wakati
akiouhitaji sana.
Kwa Abdul, laki tano Ilikuwa ni zaidi ya msaada.
Tatizo lilikuja katika sharti lake. Raiya alikuwa
anataka kufanya mapenzi na Abdul. Lilikuwa
sharti gumu sana kwa Abdul. Pesa alikuwa
anazitaka sana lakini kufanya mapenzi Na Raiya
tena mke wa mtu alikuwa hataki kabisa !
"Umenielewa Abdul ? "
" Nimekuelewa Raiya, lakini wewe mke wa mtu"
"Kwahiyo ? "
"Utakuwa humtendei haki mumeo"
"Hizi laki tano ninazotaka kukupa wewe
nimemuibia yeye. Je kumuibia hela zake ni
kumtendea haki ?" Raiya aliongea huku
akimuonesha burungutu kubwa la pesa.
"Kama hutaki pesa nenda kwa miguu Mtwara !"
Abdul alikuwa katika wakati mgumu sana wa
kufanya maamuzi katika maisha yake. Alijikuta
anakubari kufanya mapenzi na Raiya, siyo kwa
kumpenda ila kwa kupenda kusoma.
Aliamua kuutumia mwili wake kwa manufaa ya
maisha yake ya baadae. Walivunja amri ya sita
ndani ya Kebby hoteli !
*****************
ITAENDELEA BAADAE
MWANDISHI.....HALFANI A. SUDY
SIMU..................0757 633010
SEHEMU YA KWANZA
...
Ilikuwa jumatatu tulivu sana katika mitaa ya
Arusha nchini Tanzania.
Siku iliyoanza kwa manyunyu ya mvua na radi
kidogo katika Jiji la Arusha. Kutokana na
manyunyu hayo ya mvua, hali ya ubaridi
iliongezeka katika jiji la Arusha. Baridi
iliyowafanya watu wengi kuyakumbuka makoti
yao na kuyatia mwilini.
Siku hiyo ilikuwa ya furaha sana kwa Abdul
Washiro, ilikuwa siku ambayo alikuwa anatimiza
ndoto kubwa sana katika maisha yake.
Alichaguliwa kujiunga na chuo cha Udaktari wa
Binadamu Jijini Arusha. Na jumatatu hiyo ndio
Ilikuwa siku yake ya kuripoti pale chuoni.
Abdul alikuwa na furaha sana. Hata ile hali ya
baridi haikumchukiza kabisa. Hakuwa anaihisi
baridi kabisa. Mawazo yake yote yalikuwa juu ya
kutimiza ndoto hii kubwa sana katika maisha
yake.
Wanafunzi wote wa mwaka wa kwanza
walikusanyika katika ukumbi wa Chuo kwa ajiri
ya usajiri. Walikuwa wanafunzi wengi sana. Toka
mikoa mbali mbali Tanzania, waliokwenda jijini
Arusha kuisaka elimu.
Baada ya maelezo ya awali ya utambulisho toka
uongozi wa chuo, pale ukumbini, sasa ulifika
muda wa kupanga foleni ili usajiri uanze.
Kila mtu alikuwa anagombea nafasi ya kukaa
mbele ili angalau asisote sana kwenye foleni.
Ilikuwa ni fujo sana !
Abdul alikaa kwenye kiti cha plastiki akiangalia
vurugu zile. Hakuwa na wasiwasi wowote, alijua
maadamu amechaguliwa kujiunga na Chuo kile,
basi atasajiriwa tu.
Baada ya fujo kutulia, Abdul naye alienda
kujiunga kwenye foleni. Alikuwa mtu wa mwisho
katika foleni ile ya usajiri.
Alikaa kwenye foleni huku akiwaza safari yake ya
elimu ilipotokea.
*************
Abdul aliwaza jinsi alivyosoma kwa shida shule
ya Sekondari Bagamoyo. Wazazi wake hawakuwa
na uwezo wa kumsomesha. Hivyo alipata shida
sana kupata mtu mwenye moyo wa
kumsomesha. Ilibidi mchana asome sana, ili jioni
afanye biashara ndogondogo ya kuuza karanga ili
aweze kupata hela ya mahitaji madogomadogo
ya shule.
Baba yake Abdul alikuwa mvuvi . Lakini pesa
akizopata kutokana na kazi yake ya uvuvi
zilitosha kuilisha familia yake tu. Hii ilitokana na
Mzee Washiro kuwa na familia kubwa ya watoto
saba.
Mama yake hakuwa na kazi zaidi ya kuchuuza
samaki mtaani, samaki wa mumewe. Inamaana
ilikuwa sawa na kusema, baba na mama yake
Abdul walikuwa wanafanya biashara moja. Baba
anavua samaki, tena kwa zana dhaifu za uvuvi na
mama anawauza kwa kuwachuuza mtaani.
Katika watoto wote saba wa baba na mama
Abdul. Abdul pekee ndio alikuwa anasoma shule.
Wengine wote hawakutaka hata kusikia neno
shule. Hawakuona umuhimu wa shule. Waliona
kaka yao akivyoteseka kwa ajiri ya kusoma.
Kupata sare, madaftari na michango
midogomidogo ilikuwa shida.
Nduguze Abdul wote walikuwa wanashinda pwani
wakijitafutia ridhiki. Hata hivyo hawakuwa
wanapata ridhiki ya kutosha.
Pamoja na shida zote hizo, Abdul alijitahidi sana
katika masomo ili afanikiwe, na kuisaidia familia
yake iliyotopea katika dimbwi la umaskini.
Ukweli alikuwa anafanya vizuri sana darasani.
Siku zote alikuwa anaamini elimu ndio mkombozi
wake. Elimu ndio silaha pekee ya kuishika kwa
maskini kama yeye.
Na aliishika kweli elimu.
Mungu hamtupi mja wake ! Alifanikiwa kumaliza
kidato cha nne pale shule ya Sekondari
Bagamoyo, na kufaulu vizuri sana.
Abdul alichaguliwa kujiunga na masomo ya kidato
cha tano katika shule ya Sekondari Ndanda.
Pamoja na kuijua thamani ya elimu, lakini
alipofaulu, Abdul pia aliitambua thamani ya pesa.
Alijua kwamba kumbe pesa na elimu vilikuwa
vinaenda sambamba.
Abdul hakuwa na pesa kabisa ya kuweza
kumpeleka shule.
Kwanza nauli kutoka Bagamoyo hadi Mtwara,
mkoa iliyopo shule hiyo Ilikuwa mtihani.
Hapo hujajumuisha pesa ya ada pamoja na vitu
vingine vya shule.
Ndoto yake ya kusoma Abdul ilikomea hapo.
Alihisi hawezi tena kuendelea na kusoma.
Hata wazazi wake walimwambia hivyo!
Baba yake alikuwa na jukumu zito la kuhakikisha
familia inakula, familia inatibiwa, familia inavaa
pia . Hakuwa na kipato cha kutosha
kumuwezesha Abdul kwenda Mtwara kusoma.
Abdul alikuwa na akiba ya shilingi elfu kumi
iliyotokana na biashara zake za kuuza karanga
jioni.
Kumbuka Abdul ndiye alikuwa mkubwa katika
familia hii. Alikuwa na ndugu sita nyuma yake,
wote wakimwangalia yeye.
Aliamua kuzifuta kabisa fikra za kukata tamaa.
Aliamini kukata tamaa ni dhambi kubwa sana
katika maisha.
Aliyakumbuka vizuri maneno ya Mwalimu wake
wa Kiswahili wakati anasoma pale Bagamoyo
sekondari.
"Usipende kukata tamaa ukiwa bado unaishi,
pambana hadi pumzi yako ya mwisho, hakuna
linaloshindakana chini ya jua".
Maneno hayo ya mwalimu wake yalijirudia katika
kichwa chake.
Aliapa lazima asome kwa njia yoyote ile.
Alikuwa anajiona mwenye wajibu wa baadae
kuwasaidia wazazi wake. Kusaidia ndugu zake
pia.
"Lazima nisome !"
**********
Alihisi maneno hayo anayesema polepole maneno
hayo. Haikuwa hivyo, yalisikiwa na mtu aliyekuwa
mbele yake katika foleni ile ndefu ya usajiri.
"Unaonekana una mawazo sana kaka" Sauti
nyororo ya dada aliyekuwa mbele ya Abdul
ilipenya kwenye masikio yake.
"Hapana, sina mawazo dada"
"Mbona unaongea peke yako sasa ?"
Hakujibu.
"Naitwa Mayasa"
"Naitwa Abdul"
"Tunaweza kuonana baadae sehemu tofauti na
hapa?"
"Bila shaka"
Walibadirishana namba zao za simu palepale
kwenye foleni.
Zoezi la usajiri lilichukuwa saa zipatazo tano.
Hatimaye Abdul akasajiriwa kama mwanafunzi
wa udaktari katika chuo cha udaktari Arusha.
Kuwa Daktari ilikuwa ndoto yake ya siku nyingi
sana. Alikuwa anajua masomo ya msingi ili awe
Daktari.
Alikazana sana katika masomo hayo. Alijitahidi
sana katika somo la Kemia. Alijitahidi sana katika
somo la Fizikia, na alijitahidi pia katika somo la
Baiolojia.
Alifanikiwa kupata A katika masomo hayo matatu
pale Bagamoyo Sekondari.
Alikuwa anapenda awe daktari ili aje kusaidia
wananchi maskini wanaoteseka kwa kukosa pesa
za matibabu.
Siku zote alikuwa anajisemea mwenyewe. "Mimi
ndiye daktari pekee nitakayekuwa mkombozi kwa
maskini wote wanaoteseka kwa maradhi mbali
mbali kwa kukosa pesa za matibabu"
Baada ya kusajiriwa, Abdul alienda katika Hosteli
za chuo kupumzika.
Alijilaza kitandani huku akikumbuka misukosuko
ya safari yake ya elimu. Alikumbuka alivyoteseka
kipindi kile anatafuta hela ya ada pamoja na ya
matumizi ili aende kusoma shule ya Sekondari
Ndanda.
Alienda kuomba serikalini lakini hawakumuelewa.
Alienda kuomba kwa Mbunge wake naye
hakumuelewa . Hakupata hela ya ada, hakupata
hela ya nauli.
Bado alikuwa na elfu kumi ndani, chini ya mto
wake wa kulalia.
Ilikuwa bado wiki moja ili shule ifunguliwe. Na
Abdul akaanze kidato cha tano. Sasa ndoto yake
ilikuwa inaanza kuyeyuka. Hakuwa na njia ya
mkato ya kumpeleka shule.
" Si ruhusa kukata tamaa katika maisha ukiwa
bado unaishi.."
Kauli ya mwalimu wake ilijirudia tena katika
kichwa chake.
"Sasa kwanini mimi naruhusu kukata tamaa
nikiwa bado ninaishi. Tena na afya tele.
Haiwezekani !
Lazima niende Mtwara nikasome "
Usiku wa siku ile alipata wazo. Wazo ambalo
lilipewa baraka na kichwa chake.
Aliamua kwenda Mtwara kwa miguu! Alikuwa
ameamua hivyo!
Usiku ule ule aliweka vitu vyake vyote sawa.
Tayari kwa safari.
Asubuhi aliwaambia wazazi wake.
"Baba na Mama mimi leo naenda shule "
"Umepata ada mwanangu ?" Mama yake
alimuuliza kwa sauti yake ya upole.
" Hapana"
"Sasa utaenda vipi shule ?" Baba yake alimuuliiza
nae.
" Kwa miguu"
"Miguu ?"
"Ndio wazazi wangu. Lazima niende Mtwara
kusoma. Na nimeamua kwenda Mtwara kwa
miguu !"
Alisema akiwa anajiamini sana.
"Hivi Abdul unaujua umbali wa Mtwara kutoka
hapa ?"
"Siujui, lakini nitafika !"
"Ni mbali sana Mtwara, huwezi kwenda kwa
miguu Abdul !" Mama yake alimwambia kwa sauti
yake ya upole.
"Nimeshafunga kila kitu changu. Ilibaki kuwaaga
nyinyi na ndugu zangu. Nakubali Mtwara ni mbali.
Lakini bila elimu safari yetu ya kuelekea kwenye
mafanikio inazidi kuwa mbali. Bora niumie kwa
kutembea kwa miguu kuisaka elimu. Kuliko
kuumia kwa umaskini huu uliotukuka!.
Umaskini umeweka kambi nyumbani kwetu.
Hautaki kutuacha hata kidogo. Na kitu pekee
kinachoweza kuufukuza umaskini huu kipo
Mtwara.
Lazima niende Mtwara ! "
"Tufanye utaenda Mtwara kwa miguu. Je hela ya
ada utaitoa wapi?" Baba alimtupia swali zito.
Alifikiria kidogo akajibu.
"Nitajua huko huko Mtwara. Lakini lazima nifike
Mtwara kwanza. Mambo mengine yatajijibu huko
huko."
Wazazi wake hawakuwa na jinsi. Walimruhusu
aende Mtwara !
Mama yake alikuwa analia machozi kwa
kumuonea huruma Abdul. Baba yake alikuwa
anamhurumia pia.
Abdul alikuwa jasiri na imara katika msimamo
wake. Alidhamiria kwenda kusoma Mtwara kwa
njia yoyote ile !
Baba aliwaita ndugu zake wote. Akawaambia juu
ya safari ya Abdul ya kwenda shuleni Mtwara,
tena kwa miguu !
Ndugu zake wote walisikitika sana. Kila mmoja
aliingia ndani na kutoa akiba aliyojiwekea na
kumpa.
Abdul alianza safari yake ya kutoka Bagamoyo
kwenda Mtwara akiwa na elfu ishirini tu.
Familia nzima aliiacha kwenye majonzi makuu.
Hakujari !
Hakusikitika !
Alidhamiria kwenda kusoma. Alidhamiria kweli
kwenda Mtwara kwa miguu !
*****************
Abdul alikuwa katikati ya mawazo, simu yake
iliita.
Aliangalia kwenye kioo cha simu yake, alikuwa
Mayasa !
Aliipokea na kuanza kumsikiliza.
"Hallo"
"Mambo Abdul "
"Safi Mayasa, nambie"
"Nipo tu, nilikuwa na ombi moja Abdul "
"Nakusikiliza"
"Naomba nikualike chakula cha usiku leo"
"Haina shida, wapi ?"
"Tukutane Tengeru hoteli saa mbili usiku"
"Sawa Mayasa "
"Sawa baadae"
Simu ikakatwa.
Alipoambiwa habari ya chakula cha usiku.
Alikumbuka kitu.
Alimkumbuka Raiya.
Mwanamke aliyesoma nae shule ya Msingi kule
Bagamoyo, na kuja kukutana nae kama bahati
jijini Dar es salaam. Alikutana nae kama bahati
siku ile anatembea kutoka Bagamoyo kuelekea
Mtwara kwa miguu.
Siku ile alitembea kweli kwa miguu kutoka
Bagamoyo hadi Dar es salaam. Alipofika Mwenge
ndipo alipokutana na Raiya akiwa anauza duka la
simu pale Mwenge.
Ni Raiya ndiye aliyemuona na kumwita Abdul.
"Mambo Abdul?"
"Safi Raiya, za siku ?"
"Nzuri, vipi mbona na begi mkononi, unaenda
wapi ?"
"Mtwara "
"Mtwara utapata gari sahivi. Saa saba hii
Abdul ?"
"Naenda kwa miguu "
"Miguu ?!!!"
"Ndiyo Raiya"
Abdul alimsimulia kila kitu Raiya kuhusu maisha
yake.
Alivyofika mwisho aliukuta uso wa Raiya
hautamaniki.
Umelowa kwa machozi. Alimuonea huruma, na
kuahidi kumsaidia.
"Ngoja nikupe hela hii ukapumzike Hotelini.
Halafu kesho nitakusafirisha Mtwara. Na pesa ya
ada nitakupa"
"Ahsante sana Raiya yaani sijui nikushukuru vipi
dada yangu."
"Jioni nikifunga hapa nitakupigia simu tukapate
chakula cha usiku sehemu"
"Sina simu Raiya"
Raiya alitoa simu moja iliyokuwa kwenye droo
pale dukani na kumkabidhi. Kwa siku ile alimuona
Raiya Mungu mtu. Alienda kutafuta chumba cha
kupumzika. Kebby hoteli lilikuwa jibu lake.
Akaingia ndani na kukaa kitandani. Aliitoa ile
simu aliyopewa na Raiya na kuichaji
Kebby hotel ilikuwa hoteli nzuri ya kisasa yenye
gharama nafuu iliyokuwa Kijitonyama. Ilikuwa na
kila kitu ndani. Kwa Abdul Ilikuwa ni mara yake
ya kwanza kulala kwenye hoteli kubwa kama ile.
Siku ile ilikuwa ni moja ya siku aliyokuwa na
furaha sana. Ndoto yake ya kusoma ilikuwa
inaenda kutimia. Tena inatimizwa na mtu
ambaye hakutegemea kabisa. Kweli usimdharau
mtu yeyote duniani. Ingawa yeye na Raiya
hawakuwa marafiki kipindi wanasoma, lakini
walikuwa wanaheshimiana sana. Heshima ile bila
shaka ilimpa moyo Raiya wa kumsaidia leo hii.
Saa moja kamili walikutana na Raiya pale Kebby
hoteli. Kulikuwa na mgahawa mzuri wa kisasa
mbele ya hoteli ile. Walikaa na kupata chakula
cha usiku.
Wakati wanakula waliongea mambo mengi sana
na Raiya.
Raiya alimsimulia mambo mengi sana Abdul
kuhusu maisha yake. Kumbe kwa sasa Raiya
alikuwa mke wa mtu. Alimsimulia mateso
aliyokuwa anayapata toka kwa mumewe.
Mumewe hakuwa anampa vizuri haki yake ya
ndoa .
" Sasa Abdul mimi nitakupa hela"
"Nitashukuru sana yaani dada yangu"
"Lakini kwa sharti moja tu"
"Nipo tayari kufuata sharti lolote Raiya"
"Kweli ?"
"Kweli nakwambia"
"Nitakupa shilingi laki tano leo. Na nitakuwa
nakutumia matumizi kila utakapohitaji. Lakini
naomba twende chumbani ukaniridhishe Abdul.
Ukaupe nafuu moyo wangu.
Ukanipe vile nilivyovikosa tangu niolewe na
mume wangu."
Na tutakuwa tunafanya hivyo kila nitakapokuwa
nahitaji !
Abdul alipigwa na butwaa. Kwanza hakutegemea
kupata msaada mkubwa kama ule kutoka kwa
Raiya. Ulikuwa msaada mkubwa uliokuja wakati
akiouhitaji sana.
Kwa Abdul, laki tano Ilikuwa ni zaidi ya msaada.
Tatizo lilikuja katika sharti lake. Raiya alikuwa
anataka kufanya mapenzi na Abdul. Lilikuwa
sharti gumu sana kwa Abdul. Pesa alikuwa
anazitaka sana lakini kufanya mapenzi Na Raiya
tena mke wa mtu alikuwa hataki kabisa !
"Umenielewa Abdul ? "
" Nimekuelewa Raiya, lakini wewe mke wa mtu"
"Kwahiyo ? "
"Utakuwa humtendei haki mumeo"
"Hizi laki tano ninazotaka kukupa wewe
nimemuibia yeye. Je kumuibia hela zake ni
kumtendea haki ?" Raiya aliongea huku
akimuonesha burungutu kubwa la pesa.
"Kama hutaki pesa nenda kwa miguu Mtwara !"
Abdul alikuwa katika wakati mgumu sana wa
kufanya maamuzi katika maisha yake. Alijikuta
anakubari kufanya mapenzi na Raiya, siyo kwa
kumpenda ila kwa kupenda kusoma.
Aliamua kuutumia mwili wake kwa manufaa ya
maisha yake ya baadae. Walivunja amri ya sita
ndani ya Kebby hoteli !
*****************
ITAENDELEA BAADAE